Reis in het verleden – Madelief

 12,50

Een boek over de gevolgen van seksueel misbruik. Madelief leidt een redelijk normaal bestaan als zij wordt overvallen door allerlei klachten. Een reeks van behandelingen begint. Destructief gedrag, waaronder zelfbeschadiging, wordt routine.

Artikelnummer: 53-1 Categorieën: , Tags: , ,

Beschrijving

‘Reis in het verleden’ is een boek over de gevolgen van seksueel misbruik. Madelief leidt een redelijk normaal bestaan als zij wordt overvallen door allerlei klachten.
Een reeks van behandelingen begint. Ze wordt verliefd op een behandelaar maar moet hem weer loslaten. Flarden van de gebeurtenissen uit haar verleden komen boven drijven en ook in haar slaap is ze niet langer veilig door angstaanjagende dromen. Destructief gedrag, waaronder zelfbeschadiging, wordt routine. Ook krijgt ze te maken met steeds wisselende diagnoses. Tijdens haar opnames weet ze vriendschappen te sluiten met medepatiënten.
Dit, noch de gehechtheid aan haar gezin, kan voorkomen dat ze zich voorbereidt op een zelfmoordpoging.

‘Reis in het verleden’ is een indringend verslag – in dagboekvorm – van een vrouw die vecht tegen wat zij als kind heeft meegemaakt. Met haar conclusie ‘Ik heb geleden en ik heb geleerd’ sluit de schrijfster een pijnlijke en ingrijpende periode af.

Madelief vindt het leuk reacties te ontvangen.
Dit kan door een mail te sturen naar:

Inkijkexemplaar


Blz. : 142
Verschenen : april 2015
ISBN : 978-90-78761-44-0
Over Madelief

Beoordelingen

  1. team Tobi Vroegh

    bron : Marijke van den Hatert

    In glasheldere taal vertelt Madelief over de nasleep van seksueel misbruik in haar vroege jeugd.
    Als lezer begin je in een redelijk neutraal dagboek, maar langzaam zie je de duisternis opdoemen en ga je zelf verbanden leggen – precies wat Madelief uiteindelijk ook doet.

    Een boek als dit is altijd actueel, maar nu we in 2017 gezien hebben wat het boek (en de coming out) van Griet op de Beeck los heeft gemaakt, is Madeliefs boek iets wat eigenlijk iedereen zou moeten lezen, wat je mening over hervonden/verdrongen herinneringen ook is. Wellicht valt zo’n mening nog bij te stellen. In deze dagboekvorm kun je er, wat mij betreft, gewoon niet omheen: het bestaat en dit is de manier waarop zo’n verleden zich vaak aandient.

    Ik vind het een bijzondere keuze van Madelief om de verschillende diagnoses en symptomen toe te lichten. Als lotgenoot-lezer had dat voor mij geen meerwaarde, maar voor andere lezers waarschijnlijk wel.

    In eerste instantie was ik wat teleurgesteld dat het een boek in dagboekvorm bleek te zijn. Niet omdat ik dat een slechte vorm vind, maar omdat er nogal wat ruis op de loer ligt. Kleine of grote gebeurtenissen die niet bijdragen aan het verhaal. Dit is absoluut niet het geval in dit boek, het is precies zoals het moet zijn.

    Ook bijzonder: het niet onthullen van de daders. Ik zou liegen als ik zei dat ik daar niet benieuwd naar was en tijdens het lezen dacht ‘waar blijft het nou?’. Een persoonlijke en krachtige keuze van Madelief.

    De lange, lange reis langs hulpverleners en diagnoses is herkenbaar voor mij. En net als Madelief ben ik op het punt beland waarop ik mag gaan verwerken en uit kan kijken naar een toekomst.

    Dankjewel dat ik met je mee op reis mocht Madelief, ik wens je een leven vol groei, verwerking en heel veel lichtpuntjes toe!

  2. team Tobi Vroegh

    bron : GGZ Totaal

    Madelief: Reis in het verleden, een verwerkingsproces na incest

    Een intensief leesproces staat je te wachten als je ‘Reis in het verleden’ ter hand neemt. In dagboekfragmenten die Madelief tussen 2003 en 2011 schreef, neemt ze je mee in een proces van toenemende ontreddering. Het boek leest als een thriller, met name de frequent beschreven nachtmerries roepen vragen op. Langzaamaan wordt duidelijk dat seksueel misbruik ten grondslag ligt aan de rampspoed waarin Madelief verzeild raakt. Dat seksueel misbruik wordt nergens expliciet beschreven, zoals het ook voor haar zelf een goed bewaard geheim lijkt. De dagboekfragmenten beschrijven de psychische ontreddering op een manier die ik nog niet eerder ben tegengekomen: beklemmend. Zo af en toe wil je het boek terzijde leggen en toch lees je door. Van binnenuit maak je de maalstoom mee van depressie, nachtmerries, zelfbeschadiging, zelfmoordgedachten en -pogingen. En er worden geen doekjes om gewonden, alles wordt heet opgediend.

    ”Het gaat niet om toen, maar om het hier en nu. De beperkingen waar ik dagelijks tegenaan loop ten gevolge van het misbruik: depressief, suïcidaal, in de war, walgelijke nachtmerries en herbeleving, dissociëren, hypomanie, agressie, mijn werk niet aankunnen, evenmin de opvoeding van Joey en de huishouding. Dan is er nog mijn identiteitscrisis, veel medicatie, opnames, therapieën en huwelijksproblemen. Dat zijn de beperkingen van het hier en nu die mijn dagelijks functioneren ernstig ontregelen.”

    Er is in het relaas van Madelief sprake van een verdrongen verleden. De duister beschreven nachtmerries wijzen daarop. Nooit wordt helemaal duidelijk wat er vroeger is gebeurd en wie daarvoor verantwoordelijk zou kunnen zijn. We worden meegetrokken in een proces van toenemend en ernstig psychisch onheil. Het dagboek beschrijft dat alles zeer direct en zonder er doekjes om te winden. Ook lezen we intermezzo’s vanuit haar deelpersonages; er is sprake van een Moeder als beschermer, enkele kinderen als drager van trauma’s en een Dader die de boosheid belichaamd, automutileert maar ook beschermt.

    In de loop van de jaren passeren er een aantal diagnoses, verschillende (dag)behandelingen en verschillende opnames. Een scala aan hulpverlening passeert de revue, soms onmachtig, soms als houvast in de storm. Madelief is kritisch wat betreft de gang van zaken: diagnoses worden gesteld, gewijzigd en daarmee wijzigt dan ook de behandeling. Dat betekent enkele malen een ander instituut, andere hulpverleners en telkens weer opbouwen van een vertrouwensband.

    Vanaf begin 2008 stopt Madelief na vijf jaar in haar dagboek met het beschrijven van haar nachtmerries. Het nut ervan als manier om iets van je af te schrijven is verdwenen. Ze beschouwt het als een keerpunt in haar verwerkingsproces. Het is niet langer nodig dat venster open te stellen naar haar zelf en naar haar hulpverleners. Maar diepe dalen zullen nog volgen en met enige regelmaat laat Madelief zichzelf opnemen om tot rust te komen. Ze stopt met werken in de thuiszorg, dat altijd een soort van houvast is geweest, en kiest definitief voor zorgen voor haarzelf en haar gezin. Haar suïcidale gedachten zijn nooit ver weg.

    Langzaam aan komt Madelief in rustiger vaarwater. “Sinds lange tijd heb ik enig vertrouwen in de toekomst. Ik lijk een beetje geaccepteerd te hebben dat ik voor de rest van mijn leven medicatie nodig heb. De psychiater heeft ook duidelijk gemaakt dat ik ziek ben en dat ik af en toe gebruik mag maken van de opname. Het zal deel blijven uitmaken van mijn leven.”

    ‘Reis in het verleden’ is een merkwaardig boek. Je bent deelgenoot in een beklemmend en persoonlijk relaas dat zeer leesbaar is opgeschreven. Het boek sleurt je mee. Ik ga als lezer hunkeren naar een oplossing. Wat is er gebeurd en wie is daar schuldig aan. Die oplossing komt niet, de slotnoot die de harmonie afrondt, komt niet. Daar gaat het kennelijk ook niet om: de reis is het doel van dit boek. Daarin is het bijzonder geslaagd.

    Recensent: Johan Atsma

  3. team Tobi Vroegh

    bron : Patientervaringsverhalen

    Op de site Patientervaringsverhalen.nl staat een recensie van Reis in het verleden. De recensent schrijft: \’Knap van de schrijfster om zich tegen wil en dank te storten in een niet eenvoudig psychiatrisch proces, waarbij beetje voor beetje diep verborgen herinneringen naar boven worden gehaald.\’, citeert: \’De Man zit mij achterna en hij roept op plagerige toon mijn naam. Ik vlucht het woondeel van het Huis in en ren naar de zolder. Ik trek de deur van de bezemkast open. Hij piept, ik verraad mijzelf door het gepiep. In het achterste en donkerste hoekje maak ik mij zo klein mogelijk. De deurklink gaat naar beneden en hij staat daar groot en machtig met een walgelijke grijns op zijn gezicht …’ en \’Het gaat redelijk goed met mij. De dwanggedachten zijn teruggeschoven naar de achtergrond en het is weer rustig in mijn hoofd. Ik heb de psychiater gebeld en in overleg met hem is de medicatie weer opgehoogd, nu voor blijvend. Het doet zeer om elke keer weer te moeten constateren dat ik het alleen niet red. Ik moet gaan accepteren dat ik zonder medicijnen niet leven kan.\’. Hij vindt het \’Een goed, helder geschreven proces van ontwaking en heel worden.\’

    Lees meer: http://www.patientervaringsverhalen.nl/sshowgooglepdf.php?url=http://www.patientervaringsverhalen.nl/images/abook_file/18907.pdf

Een beoordeling toevoegen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.